“අමතක කළ නොහැකි ගාමිණී අයියා සහ කෞෂික් ගංගුලිගේ අපුර් පංචාලි චිත්රපටය”
සත්යජිත් රායි සිය අම්මා සමග තාගෝර් තුමාගේ සරසවියට ගිය දවසෙදි සත්යජිත් රායිගේ සමරු පොතෙහි තාගෝර් ලියූ අනගි කවියක් පර්සි ජයමාන්නගේ ලිපියක තිබිලා මට මේ ළඟකදි කියවන්න ලැබුනා. ඒ කවිය මේකයි.
මා ලෝකය වටේ ගියා
දකින්නට ගංගාවල් ,කඳු පන්ති
මා වියදම් කළා ඒ සඳහා ලොකු මුදලක්
මා හුඟක් දුර ඇවිද්දා.
මා හැම දෙයක්ම දැක්කා
ඒත් මට අමතක වුනා
දකින්නට මගේ නිවස අසලම
පිටතින් ඇති පුංචි තණ තුඩක
දැවටුණු පිනි බිඳුවක අසිරිය
ඒ පිනිබිඳුව තුළින්
ඔබට දකින්නට පුලුවන්
ඔබ අවට ඇති විශ්වයම.
මම මේක කියවපු ගමන්ම අතීත මතක ගොන්නක් මට කරදර කරන්න පටන් ගත්තා. කාලයක් යම් හේතුවක් නිසා විරසක වෙලා හිටපු ගාමිණී අයියට මට කෝල් ඒකක් ගන්න හිතුනා. මොකද සත්යජිත් රායි සිහිවුන ගමන්ම මට “පාතර් පංචලි” මතකයට එනවා. ඊට පස්සේ ඉතින් “අපරාජිතෝ” සහ “ඔපූර් සංසාර්” මතකයට එන එක අනිවාර්යක්. රායිගේ ඔපූ ත්රිත්වය මතකයට නැගෙන හැම අවස්තාවකම මට ගාමිණී අයියා සිහිවීමත් අහම්බයක් නෙවේ. ගාමිණී අයියා කියන්නේ ගාමිණී වන්නිආරච්චිට. එයාව දන්න අය දන්නවා. සමහර විට එයා ගැන ලියනවාට එයා අකමැති වීමේ ඉඩ වැඩී. එහෙත් එයාගේ මතකයන් ලියන එක මම දකින්නෙ මගෙ ආශාවක් වගේම වගකිමක් කියලයි.
අපි කොච්චර කල් ඈතින් ඉදලා කතා කලත් ඉතා සුළු මොහොතකින් ආයේ නවත්තපු තැනින්ම පටන් ගන්නවා. සිනමාව ගැන කතා කරන්න තමා අපිදෙන්නා වැඩිම කාලයක් වෙන් කරලා තියෙන්නේ. ඒ ඔස්සේ අපි අතීතයට යනවා. ඒක කිව්ව ගමන් සමහරක් අයට නොස්තැලිජියාව නැත්නම් අතීතකාම සංකල්ප සිහිවෙන්න පුළුවන්. නොස්තැලිජියාව නැමති සංකල්ප පද්ධතියට මට සම්පූර්ණයෙන් ඒකඟ විය නොහැකියි. ඒ ගැන සෙස්ස පස්සට තියමු. ගාමිණී අයියා සමග කතාකරන සෑම අවස්තාවකදිම මට අසනීප තත්ත්වයන් නිසා පහුගිය කාලයේ මග හැරුණ හෝ එයාට අලුත් විදිහකට වැදුණ නව සිනමා කෘතියක් හරහා වෙනම ලෝකෙක සමාධිගත වෙන්න සිද්ධවෙනවා. 2010 -2015 කියන්නෙ මධුලෝලත්වය නිසා මා දෙවැනි වතාවටත් මරණයෙන් නැගිටපු කාලයක්. ඉතින් මේ 2020 කොරෝනා නිරෝධායන නිමේෂයේ එදා මට මග හැරුණ චිත්රපට අන්තර් ජාලයෙන් නැරඹීමට මම තීරණය කරනවා. ඒ ගැන විමසීමට නියම සුදුස්සා ගාමිණී අයියා බව මා ජීවිතයෙන්ම දන්නවා. නමුත් ඒ ගැන විමසන්නටත් පෙර ක්වොසික් ගංගුලිගේ “ඔපූර් පංචාලි” චිත්රපටය ගැන ඔහු කියාගෙන කියාගෙන යන්න ගත්තා. වසර පනස් නවවයක් වූ මා සහ වයස හැට පහක් වූ ගාමිණී අයියා ඔපූ පංචාලි චිත්රපටයෙන් පටන් ගෙන ත්රීසම් සෙක්ස් වලින් ජයගත හැකි බෝධිසත්ව ගුණෝපේත ගතිගුණ ගැනද දොඩමලු වූ බවත් සටහන් කළ යුතුයි. ඉතින් “ඔපූර් පංචාලි” සම්බන්ධව සටහනක් ලිවිමට පෙර ගාමිණි අයියගේ මතකයන් ගැන යමක් සටහන් කළ යුතුයි. තවත් දෘෂ්ටිවාදයකට අනුව අයියා යන අනන්යතාවය නැතිව කතා කළ නොහැක්කේ ඇයි යන ප්රශ්නයක් සමහරුන්ට ඇති බව මා නොදන්නවා නොවේ. නොස්තැලිජියාව මෙන්ම ඒ අනන්යතාවය ගැන ඇති ජනප්රිය මතවාද මට අදාල නොවීමට හේතුව මේ සටහනට වැඩක් නැහැ. ඒ ගැන පසුව ලියවෙයි. මග හැරලා යාම අපේ පරපුරේ පුරුද්දක් නෙවේ.
ගාමිණී වන්නිආරච්චි සමග මා ඇසුර පටන් ගත්තේ 80 දශකයේ මුල් අවධියක. ඒ කාලය මගේ ජීවිතයේ සුවිශේෂ හැරවුම් හන්දියක්. එතකොට මට වයස අවුරුදු දහනවයක් විතර ඇති. එයාට අවුරුදු විසි පහක් විය යුතුයි. ඒ මගේ ළදරු වලිප්පු කාලය. ඔලුවෙන් හිටගත්තු මිනිස්සුන්ව කකුල්දෙකෙන් හිටවන්න හදන කාලය. ගාමිනී අයිය තමා මට කෙලින්ම කියන්නේ ජගත් ඔයා අනිත් මිනිස්සුන්ව කකුල් දෙකෙන් හිටවන්න ඉස්සරලා ඔයා කකුල්දෙකෙන් හිටගෙන හිටියනම් තමා වඩා හොඳ කියලා. මගේ යකා ඇවිස්සෙනවා. එයා පෙනුමෙන් හරි අහිංසකයි. මම පටන් ගන්නවා එයාට හේතුවාදි විදිහකට පහර දීලා ඒයාගේ යකා අවුස්ස ගන්න. ටික ටික මට තේරෙන්න ගන්නවා මගේ යකා ඇවිස්සුනාට එයාගේ යකා මගේ යකාට බය නැහැ කියලා. ඒ අහිංසක කම ඇතුලේ මහා දැඩි මතවාදී මිනිහෙක්ව මට පේන්න ගන්නවා. ප්රධානම කාරණය එයා ඒ කාලේ කිසිම මාක්ස්වාදී කණ්ඩායමක මතවාදයක් නියෝජනය නොකිරීමයි. කොටින්ම එයා යූඑන්පී කාරයෙක්. එයා අදත් කියන්නේ බටහිර දර්ශනයට ගරු කරනවා වගේ මම මාක්ස්වාදයටත් ගරු කරනවා වුනාට ජවිපෙ වගේ බලවේග මම දකින්නේ ප්රතිගාමී බලවේග වශයෙන් කියලයි. ශ්රී ලාංකේය සියලු ජන බලවේග වලට ආමන්ත්රණය කළ හැකි එකම බලවේගය එජාපය කියලා එදා දාර්ශනිකව විග්රහ කල මම ඇසුරු කරපු එකම සහෘදයත් ඔහු පමණයි. ඉතින් එදා අපි දෙන්න පක්ෂ දේශපාලනය ගැන කතා කරපු හැම සාකච්ඡාවක්ම අවසාන වුනේ මම ඇස් රතු කරන්. මොකද මම එජාප පවුලක ඉපදුනාට ඒ වනවිට මම එජාප විරෝධී වාමාංශිකයෙක්. මම විප්ලවය ගැන නහර පුම්බන් කතා කරනකොට එයා සාන්තුවරයෙක් වගේ මා සමග සිනමාව ගැන කතා කරනවා. හැබැයි ඒ කතා ඇතුලේ දෙපැත්ත කැපෙන අදහසුත් නොතිබුනා නෙවේ. මටත් ඒ කාලේ සිනමාව ගැන තිබුනේ මාර උනන්දුවක්. අපි දෙන්න ඒ කාලේ දණ්ඩ චුම්බකයක උත්තර ධ්රැවයයි දක්ෂිණ ධ්රැවයයි වගේ. ඒකත්වයකුත් තියනවා. ඊට ප්රතිපක්ෂව ප්රතිවිරෝධයකුත් තියනවා. ඉතින් අපි ගැටුන වාර කාලයට සාපේක්ෂකව අනන්තයි. ජීවිතය සම්බන්ධව මම ඒ්කාලේ මගේ සියලු වේදනාවන් බෙදාගත්තේ එයා සමග. ඒ වගේම එදා අපි දෙන්නම පදිංචි වෙලා හිටියේ සොයිසා මහල් නිවාස වල. එයා M ඒකේ. ඊට ප්රතිපක්ෂව මම N එකේ. වෙලාවකට එයා අයියා කෙනෙක්. තවත් වෙලාවකට ගුරුවරයෙක්. තවත් වෙලාවකට තාත්තා කෙනෙක්. කිසිදා අමතක කළ නොහැකි සහෘදයෙක් උනත් මට කිසිදා අත්හැරීමට නොහැකි වූ ප්රතිවාදියාද එයා. ඒ ගැටුම මැද්දේ මට එයාව කළණ මිතුරෙක් බවට පත්වෙනවා. ඒත් මධුලෝලත්වයේ සුන්දරත්වය සොයා ගිය ගමනෙදි අපේ ගැටුම් උග්ර වූ අවස්තා එමටයි. ඒ හැම අවස්ථාවකදිම එයා මාව අතහරිනවා. ඉතින් මටත් ඉබේටම අතහැරෙනවා. ඒත් කාලයාගේ ඇවෑමෙන් නැවත අපි වෙන තැනකින් අල්ල ගන්නවා. ආකර්ශනය සහ විකර්ෂණය දණ්ඩ චුම්භකයක ගුණයක්. මේ ප්රතිවිරෝධයම වෙන්න ඇති අපි මිත්රත්වයේ සාරය ප්රතිපෝෂණය වෙන්න උදව්වක් වෙන්න ඇත්තේ.
ඒ කාලේ සයිමන් නවගත්තේගම ජීවත් වුනේ සොයිසා මහල් වල B නිවාසයේ. උඩම තට්ටුවේ. ඒයා සංසාරණ්යයේ අසබඩ නිර්මාණ කෘතියේ පසු වදනේ ගාමිණී වන්නිආරච්චි ගැන සටහනක් තියනවා.
“ ගාමිණී(වන්නිආරච්චි) සතියේ සෑම දිනකම මා වාසය කරන නිවසේ ජනේලය පසුකර යයි.හැමදාම ඔහු ඉතාම සැහැල්ලු සන්සුන් ගමනින් ගමන් කරයි. කාර්යාල පාසැල් බස් අල්ලා ගැනීමට කඩිසරව දුවන හැම ගැහැණියකම මිනිසෙකුම ළමා ළපටියෙකුම ඔහු පසුපස දුවනු මට පෙනේ.බාලයෙහි සිට අද දක්වා දන්නා හඳුනන අතලගේ සර් මට සිහිවේ.කිසිම අවස්ථාවක හදිසයේ ඔහු ගමන් කරනවා මා දැක නැත.එසේ නමුදු ගාමිණී උදෑසන මුණගැසෙන සෑම විටකම නොවරදවාම එක ප්රශ්නයක් අසයි. කොහොමද නවකතාව තාම ලියල ඉවර නැතිද. මොකද පමාව.”
සයිමන් නවගත්තේගම
සංසාරණ්යය අසබඩ (1998 මුල් පිටපත- පසු වදන)
👌👌
LikeLike